bir kadının ayrılık notları: mehmet çetin

I.

anlamı yok takvimlere sığınmanın kalırsam yerim
yok: anladım
gideceğim: nasıldır hiç öğrenmeden o güzel ayrılık

II.
dedim; kuşatman yoruyor elin hiç hiç anlatmıyor beni
sular akdeniz olmuyor göğsüme eğilince ağzın
bari o güzel ayrılık olsun bizimkisi dedim
sonrasını düşünüp durmaktan
ne aşk ne vakit buldum ağrını silmek için ömürden

(bütün istediğim birlikte kurtulmaktı bu yenilgiden
kaldırım taşlarında daha sakınarak yürürken
o yorgun ellerinin çok unutuşuyla
bedenimi geçip gitmesinden mi
incindim
zaten hayli kırılgandı sesim
istesem de kalamazdım ikliminde artık
ürpertiler geçti ellerimden de vedâlaşmadım
ayrıldım.. nasıldır hiç öğrenmeden o güzel ayrılık)

III.
çıldırmaktı ilk yargılanma aşağılandıkça çok ağızca
ertelenince duruşma kaldık yine tutanaklara
öldürme hırsımı da erteledim o zaman
gecikti sürmanşet kadın oluşum
tren sonsüratken makas değiştirirmiş ya
nasıl aklanırdı bir aşkı kirleten hayat, bilmiyordum

anlamı yoktu anılara sığınmanın kalacak yerim
yoktu: sormadım
nasıl kararıp da solmasındı şu gencecik ömrüm

değilse anlatacaklarım vardı sızı biriktiren tarihe
bağırarak susturmak istediğim iççekişli günceme
ayrılacaksak, tarihin erkek suretinden önce
hani küser ya çocuk hüzünlenir ya ırmak öyle ancak

IV.
denedim, benzemek zorunda değildim birbaşkasına
sevdim kendimce iz sürdüm güneşle gülüşle öpüşle
kanmamak elde değildi o kumruca ötüşe
sabıkalıydım zaten sereserpe
aldandım hemen
ölürken de yarını tasarlayan insanca sevdalandım

(anlaşıldı, yazgımdı benim azalaçoğala sevmek
aldanmak sonra kırılmak ince ince ve ayrılmak
illâ da uyumlu olmak için mi başkalarıyla
karıştım kalabalığa aykırı sayılmamak uğruna)

V.
kalabalıkta biri aşk isteyince sağmal bişeyler gibi
ödeyip duracaktıysam kendimi: yine
ödeyeceksem sevgimi bezirganın yalanına
hayır, sağolsundu yaşamak katlanabilirdim kıyıma

(sonra.. iyice inceldi yağmur belki kanardı göğsüm
belki sakinleşirdi yerküre ya, sen geldin sonra
geldin de apaçık söylüyorum işte
artık alarga.. diyeceğim
alıngan ve kefilim olan günceme elvedâ, gideceğim
gideceğim de öğrenmeden nasıldı o güzelim ayrılık)

mehmet çetin /1990