evsizler sürgünler sümbüllerkuşlar olsun üşümez mi
şu kirli şu soğuk paris göğünde
sımsıcak uyuyacakken su göğsünde
üşümez miyim düşşüz gülüşsüz sokakta
evsizler gibi sürgünler ve sümbüller gibi
göğsün demiştim daha özlemez miyim daha
unutulsaydım orada dağlara eşkiya çıkarıp
alıp kaçırsalardı seni getirip mağarama
bir çocuğu saklarca gözlerine baksaydım
babamı unutmadan yakıla eviyle mezramda
yorgunum şimdi kuşlar olsun üşümez mi
yağmur yağarken şu kirli paris göğünde
yorgunum ve esmerliğim hüzün değil
tutsak etmek mümkün değilse de
eski bir tutsağı aşka tutsak
hazz diye sokağa atmak da hüner değil
kırkıncı baharımı karşılarken paris'te
salak bir bademağacı oldum yine şaşkın
erkenci çiçeklerimi bir bir gömerek kalbime
mutsuz değilim
tam da kalbimi koyarken ortayerine paris'in
bağıraçağıra eski hatıramı opera'nın önüne
dört dersimliyi bir de seni kıpkızıl bir gül diye
yoksulluğumu koydum masanın en yoksul yerine
joelle sızısını ve başarısız intiharını bir arkadaşımın
yaşlı cezayirlinin anlattığı metro öyküsü bonnesuar'ı
söylencedir: metro inşaatı başlayınca getirmişler ya
cezayir'den binlerce benim kadar karayı çalıştırmışlar
tutsak alırca günler aylar aylarca: bakmışlar ki ölüyor-
insanlar bakmışlar ki kaçıyorlar bakmışlar ki cazip değil
bir şey yapmak gerek dahha bir şey yapmak gerek diye
tünel çıkışlarına her bonnesuar vakti badem ağaçlarından
tünel çıkışlarına her bonnesuar vakti badem ağaçlarından
tünel çıkışlarına her bonnesuar vakti badem ağaçlarından
koparılan çiçekli dallar gibi kadınları koymuşlar akşamımıza
şimdi bir irlandalı kalbinin ortayerine yıkılan paris için
şiir okurken, yeraltında biz binlerce kara çalışıp durduktan
sonra üç kuruşa günyüzü diye karşılaşıverdik her bonnesuar
vakti tünel çıkışında badem çiçekli kadınlarla. aç kaldık ama
seviştik.. seviştik.. seviş..
seviştik onlarla: yurtsuz kaldık ama seviştik: yetmedik. ama
bütün cezayirimizi çağırdık o yeraltına. sevişmek için daha
daha o kadınlarla. öldük sonra bir bir. öldük sonra bir bir..
öldük sonra bir bir..
bir bir ölülerimizi
gömdük içinden gelip geçtiğiniz tünellere üstünden gelip
geçtiğiniz ince bilekli ayaklarınızla çiğnediğiniz kalbimizi
gömdük paris'in ortayerine. son görüldüğümüz yer
alexandır dumas'tır..
yetmedi: belki de ben bir gostarmê goçerê'yim
gostarmê bir goçerê'yim: alıp kalbimi gitme-
liyim göçerlik dağlarımın kekik kokusuna:
sabah vaktinin simit kokusundan: git
ağlayıp gitsin paris kendi göç yollarına
bağışlamasın bunu mallarme ağlatsın
beatrice'i ağlat gecenin yalnız yerine
mavi köşe bir kez daha mağlup
mavi köşe bir kez daha mağlup böylece
ağlatınca mallarme, düş beatrice'ini
en imkânsız yerine gecenin
demek ki bahar gecikiyor:
bahar gecikiyor. muhteşem alçak kadın ile
cohen'in kahreden hüznü boğdular birlikte
benim ellerimle bir kadını daha.
benim gözlerimle bir kadını ağlattıktan sonra
kutsaldır diye üç defa üstüste: sonra git dedik:
yolcu bile ettik. anladım dedi; istenmiyor
ve gidiyorum kendi cehennemime
demek ki gecikiyor bahar:
oturduk sonra cohen gecesine
adını bile bilmediğimizi zıkımlandık
ölesiye: ağladık sonra fauntes'i hatırladık
o büyülü gerçekliği o imkânsızı o imkânsızı
ağladık onun hatırası kalemle okuyup yazdık:
kırkıncı baharımı karşılarken paris'te
salak bir bademağacı oldum yine şaşkın
erkenci çiçeklerimi bir bir gömerek kalbime
mutsuz değilim
diye..
mehmet çetin
